ROK WIARY

Uroczyste rozpoczęcie ROKU WIARY w naszym kościele odbyło się 22 października, w poniedziałek, we wspomnienie liturgiczne Bł. Jana Pawła II. Różaniec (g.17.30) i Msza św. (g.18.00) odbyły się w intencji rychłej kanonizacji Bł. Jana Pawła II i o głębokie przeżycie Roku Wiary dla naszych Parafian.

Rok Wiary w naszej diecezji

„Dziękujemy Ci, Ojcze nasz, za wiarę i za nieśmiertelność”

Rok Wiary, ogłoszony przez Ojca Świętego Benedykta XVI, rozpoczął się 11 października 2012 roku, a zakończy się 24 listopada 213 roku w uroczystość Chrystusa Króla. Rozpoczęcie i wszystkie obchody Roku Wiary wiążą się z pięćdziesiątą rocznicą otwarcia Soboru Watykańskiego II oraz dwudziestą rocznicą opublikowania przez błogosławionego Jana Pawła II Katechizmu Kościoła Katolickiego.

Najważniejszym celem Roku Wiary jest nawrócenie się do Jezusa Chrystusa i odkrycie wiary, która powinna uczynić wszystkich wierzących wiarygodnymi i radosnymi świadkami Zmartwychwstałego Chrystusa w świecie współczesnym. Ojciec Święty Benedykt XVI pisze: „Swoją miłością Jezus Chrystus przyciąga do siebie ludzi z każdego pokolenia: w każdym czasie zwołuje On Kościół, powierzając mu głoszenie Ewangelii, nakazem, który zawsze jest nowy. Z tego względu także dziś potrzeba bardziej przekonanego zaangażowania Kościoła na rzecz nowej ewangelizacji, aby na nowo odkryć w wierzeniu radość i odnaleźć zapał do przekazywania wiary” (Porta fidei, nr 11).

Włączając się w obchody Roku Wiary, 11 października 2012 roku w Katedrze, a  potem we wszystkich kościołach Diecezji Kaliskiej, w łączności

z Ojcem Świętym, celebrowana jest Msza święta na otwarcie Roku Wiary. Podczas tej Mszy świętej uroczyście zostaje wniesiona księga Katechizmu Kościoła Katolickiego. Księga ta niech pozostanie w świątyniach na widocznym miejscu przez cały czas trwania Roku Wiary, jako jego wymowny znak. Zachęcamy wiernych do licznego udziału w tej uroczystości oraz zadbajmy, abyśmy mieli łatwy dostęp do Katechizmu Kościoła Katolickiego i dokumentów Soboru Watykańskiego II.

W naszej Diecezji, jako hasło Roku Wiary, wybraliśmy dobrze znane nam słowa, które często śpiewamy, a które pochodzą ze starożytnego tekstu pierwotnego Kościoła: Dziękujemy Ci, Ojcze nasz, za wiarę i za nieśmiertelność. Niech to hasło będzie naszym wyznaniem wiary wobec świata, niech będzie widoczne wszędzie, ale przede wszystkim w naszym życiu, abyśmy byli solą ziemi i światłem dla innych, tymi, którzy dzięki Chrystusowi, w Kościele, poznali, że Bóg jest naszym Ojcem, że jesteśmy kochani, że nie jesteśmy dziełem przypadku. Bóg jest Ojcem Wszechmogącym – to pierwsza prawda naszego Credo. Ta wszechmocna ojcowska miłość objawiła się w krzyżu Chrystusa. Patrząc na Chrystusa, widzimy Ojca. Tak Bóg umiłował nas. Przyjął nasze grzechy na siebie, pokonał naszą śmierć, która nas paraliżowała. W Jego ranach jest nasze uzdrowienie(Iz53,5). Chrzest Święty przeprowadził nas przez bramę wiary na drogę, która trwa całe życie. Droga ta kończy się przejściem przez śmierć do życia wiecznego, będącego owocem zmartwychwstania Pana Jezusa, który poprzez Dar Ducha Świętego zechciał włączyć w swą chwałę tych, którzy w Niego wierzą (por. Porta fidei, nr 1). dlatego pełni radości wołamy: Dziękujemy Ci, Ojcze nasz, za wiarę i za nieśmiertelność.

Logo Roku Wiary przedstawia łódź, obraz Kościoła. Masztem jest krzyż, który podtrzymuje żagle, składające się wspólnie w monogram Chrystusa – IHS. Na tle żagli przedstawione jest słońce, w które wpisany jest tenże monogram. Jest to odniesienie do Hostii i Eucharystii.

Dla pogłębienia i ugruntowania wiary w Eucharystię, w każdą I niedzielę miesiąca będzie adoracja Najświętszego Sakramentu na wszystkich Mszach św. po Komunii św. w czasie której rozważane będą i medytowane treści Katechizmu Kościoła Katolickiego.

Benedykt XVI mówił do młodych w Kolonii o podwójnym rozumieniu słowa adoracja. Oznacza ona gest poddania się, uznania Boga za naszą jedyną prawdziwą miarę, której normy zgadzamy się przestrzegać. Oznacza, że wolność to nie rozkoszowanie się życiem, uważanie się za całkowicie niezależnych, lecz kierowanie się miarą prawdy i dobra, aby w ten sposób samemu stać się  prawdziwym i dobrym. Gest ten jest niezbędny, chociaż nasze pragnienie wolności sprzeciwia się w pierwszej chwili tej perspektywie. Osiągniecie jej w pełni będzie przez drugi krok…bo adoracja to także pocałunek, uścisk, a więc miłość. Poddanie staje się jednością, ponieważ ten, któremu się podporządkowujemy, jest Miłością. Tak to poddanie się nabiera sensu, gdyż nie narzuca nam czegoś obcego, lecz wyzwala nas w związku z najgłębszą prawdą naszego bytu.

Wiara rodzi się ze słuchania Słowa Bożego (por. Rz 10,17). W związku z tym w czasie trwania Roku Wiary niezbędnym elementem pogłębiania wiary będzie systematyczna katecheza głoszona w kościołach podczas Mszy świętych, nabożeństw słowa Bożego, nabożeństw pokutnych, nabożeństw eucharystycznych, i innych jak różaniec, majowe albo czerwcowe. Źródłem do katechezy niech będzie przede wszystkim Pismo święte, Katechizm Kościoła

Katolickiego oraz dokumenty Soboru Watykańskiego II.  

Wiara jest celebrowana w liturgii Kościoła. Szczególną troską należy objąć posługujących w liturgii i wszystkich wiernych, aby poszczególne celebracje liturgiczne były dla nich zrozumiałe. Świadome, czynne i pełne uczestnictwo w liturgii wypływa z wiary i wiarę pogłębia. W związku z tym należy czuwać, aby sprawować liturgię zgodnie z przepisami Kościoła i w katechezach wyjaśniać wiernym jej znaczenie. W wybraną niedzielę miesiąca w

oparciu o Katechizm Kościoła Katolickiego i inne dokumenty kościelne można wygłosić katechezę wyjaśniającą znaczenie znaków, gestów i poszczególnych części Eucharystii i innych sakramentów.

W sposób szczególny w inicjatywy Roku Wiary niech się włączają i angażują wspólnoty modlitewne istniejące w parafiach: ruchy religijne, specjalistyczne duszpasterstwa, wszystkie grupy i środowiska kościelne. Członkowie tych wspólnot powinni przez świadectwo osobistej wiary pokazywać innym „porta fidei” – drogę wiary prowadzącą do Chrystusa i Kościoła.

Zawierzam ten Rok w naszej Diecezji św. Józefowi. Wraz z nim, przewodniczką na drodze naszej wiary niech będzie Maryja, która rozważała i zachowywała w sercu słowo Boże. Od Świętej Rodziny uczmy się wiary i przez jej wstawiennictwo prośmy Chrystusa: „Panie, przymnóż nam wiary!” (Łk 17,5).

+ Edward Janiak, Biskup Kaliski

Wierzę w Boga

  • Na pytanie: „Co to znaczy być wierzącym człowiekiem?” nie wystarczy odpowiedzieć: „Chodzić do kościoła”, bo to nic nie wyjaśnia.
  • Być wierzącym, to wierzyć w Boga.
  • „A kto to jest Bóg?” – pojawia się następne pytanie.
  • Słowo „Bóg” pochodzi od znanego nam dobrze przymiotnika „bogaty”.
  • Oznacza więc kogoś, kto ma pełnię bogactwa i jest doskonale szczęśliwy.
  • Chodzi o bogactwo niezniszczalne, nieprzemijające, trwałe.
  • Takim bogactwem mogą być tylko wartości duchowe, bo materialne przemijają.
  • Bóg więc to taka istota, która jest doskonale bogata („superbogacz”).
  • Tak Słowianie nazywają Istotę Najwyższą, która jest Pełnią, Doskonałością, Ideałem, Absolutem.
  • Jest Najwyższą Wartością. W Nim mają źródło wszystkie wartości, gdyż On jest Miłością, Mądrością, Sprawiedliwością, Prawdą, Dobrem, Pięknem, Wolnością….
  • Jest Duchem Doskonałym.
  • Nie ma w Nim nawet cienia materii, niczego co by mogło zakłócić Jego wyjątkowość i pierwszeństwo wobec tego, co istnieje.
  • On  JEST (Jahwe – Jestem, który Jestem, takie imię objawia Mojżeszowi).
  • Jest to ISTNIENIE  tak aktywne i dynamiczne, że nie zatrzymuje się na sobie, ale się rozdaje przez stwarzanie – daje istnienie i podtrzymuje w istnieniu.
  • Istnienie, to Jego Istota.
  • Powołuje do istnienia – stwarza wszechświat, a w nim człowieka, stwarza prawa rządzące przyrodą.
  • Jest On doskonałą Myślą, Rozumem, „Matematykiem”, który świat matematycznie zaplanował.
  • Świat jest materialny (nie duchowy), a więc bezwzględnie inny od Boga.
  • Materia ma wymiary czasowe i przestrzenne, bo się zmienia i przemija.
  • Bóg jest ponad czasem i przestrzenią, On stworzył czas i przestrzeń, ale te wymiary Go absolutnie nie dotyczą.
  • On Jest, a świat się dzieje i przemija (przeszłość – przyszłość).
  • On na to patrzy, tym się opiekuje i kocha bezgranicznie jako swoje dzieło.
  • On ma tylko teraźniejszość, która dla nas praktycznie jest nieuchwytna.
  • Jest wszechobecny, bo nie ma materialnych wymiarów, które określałyby jakieś konkretne miejsce Jego obecności.
  • Jest Początkiem i Końcem, to znaczy, że jest Pierwszy, jest Pierwszą Przyczyną istnienia czegokolwiek, jest Metą i Ostatecznością świata – do Niego wszystko zmierza, aby w Nim osiągnąć wieczność i szczęście (bogactwo nieprzebrane).
  • Jest niezgłębioną Tajemnicą.
  • Naszym małym rozumem możemy tylko dotknąć tej tajemnicy Boga.
  • Ludzkimi słowami trudno się mówi o Bogu, bo one określają to, co dotyczy świata i człowieka, do Boga nie pasują. Bóg nie mieści się w możliwościach ludzkiej mowy i wyobraźni.
  • Gdybyśmy się przenieśli na grunt geometrii, to zauważmy, że dwuwymiarowy świat figur(długość-szerokość) nie pojmuje, jak może istnieć świat brył (trójwymiarowość- długość, szerokość, wysokość).
  • Podobna jest trudność poznawcza między światem a Bogiem.
  • Bóg nam pomaga poznać Siebie przez objawienie Prawdy w Jezusie Chrystusie, ale to jest zaledwie uchylenie tzw. „rąbka tajemnicy”. Bóg jest niepojęty, nawet dla aniołów, a cóż dopiero dla człowieka.
  • Jezus – Syn Boży, który stał się człowiekiem – zna Boga, bo jest Bogiem. Ukazuje nam Boga w Trójcy Świętej Jedynego.
  • Doskonała Jedność – Trzy Osoby Boskie (Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty) tak w pełni zjednoczone, że są jednym Bogiem.
  • Jedna Boska natura na równi obecna w Trzech Osobach Boskich.
  • Trzy Osoby Boskie to wspólnota Miłości. Bóg jest Miłością.

Ks. prob. Marcin Taisner

Wierzę w Jezusa Chrystusa

  • Kim jestem? Jestem chrześcijaninem. A co to znaczy, że jestem chrześcijaninem?
  • To znaczy, że wierzę w Boga tak, jak mnie nauczył wierzyć Jezus Chrystus.
  • On mówi mi o Bogu, objawia mi Boga takiego, jakim jest.
  • Jezus jest dla mnie autorytetem, polegam na Jego słowie, wierzę Mu, bo On okazał się obiecanym Mesjaszem, On jest jednorodzonym Synem Bożym, który stał się Człowiekiem.
  • Mesjasz (język hebrajski), Chrystus (język grecki), Pomazaniec Boży (język polski), namszczony nie olejem, ale Duchem Bożym.
  • W Starym Testamencie (w historii Narodu Wybranego) oczekiwano na Mesjasza – na kogoś, kogo Bóg wyznaczy i namaści do specjalnej misji wyzwolenia Izraelitów i w ogóle człowieka.
  • Pierwsza obietnica (tzw. protoewangelia czyli pierwsza dobra nowina) pojawia się w raju po grzechu pierworodnym (Rdz 3,15) – Bóg zapowiada nieprzyjaźń między szatanem a niewiastą, zwycięstwo potomka niewiasty na „potomstwem” szatana.
  • Naród Wybrany, czyli naród izraelski, tęskni za Mesjaszem szczególnie w czasie klęsk i niewoli. Jedne księgi Starego Testamentu widzą Go jako potomka Dawida – króla, wodza, zwycięzcę, inne jako cierpiącego Sługę Jahwe dźwigającego ludzkie słabości i grzechy, cierpiącego za innych, prowadzonego jak owca na rzeź.
  • W Jezusie spełniają się obie wizje mesjaństwa. Jest potomkiem króla Dawida, głosi królestwo Boże, , nazywany jest Królem Żydowskim, ale równocześnie bierze krzyż grzechów ludzkich, jest „zdeptany jak robak”, umiera za zbawienie człowieka.
  • Jan Chrzciciel wskazał na Jezusa – „Oto Baranek Boży…”, uczniowie Jana idą więc za Jezusem i rozpoznają w Nim obiecanego Mesjasza. To, co widzą i słyszą, to jest spełnianie się proroctw wypowiedzianych na temat Mesjasza. Jezus w Nazarecie uświadamia swoim ziomkom, że na Nim spełniają się słowa Pisma Świętego mówiące o Mesjaszu (Łk 4,16-30).
  • Apostołowie widząc w Jezusie obiecanego i oczekiwanego Mesjasza, doświadczają, że nie jest to zwyczajny człowiek, że jest to ktoś wyjątkowy.
  • „Kimże On jest, że nawet wichry i morze są Mu posłuszne” (MT 8,27).
  • Jezus wychowuje apostołów i uczniów przez cuda i nauczanie ku temu, żeby uznali w Nim prawdziwego Boga, który stał się człowiekiem. Fascynuje ich swoimi czynami (znakami i cudami) i mądrością wypowiadaną także w przypowieściach (przypowieść o winnicy – Mk 12,1-8). Ostatecznie udowadnia swoją boskość przez Zmartwychwstanie.
  • Św. Jan Apostoł na początku Czwartej Ewangelii (w tzw. prologu) filozoficznie i poetycko zarazem stara się ukazać prawdę o tym, że Jezus Chrystus jest Słowem Bożym, które stało się Ciałem (J 1,1-3; J 1,14).
  • Słowem Boga nie są dźwięki, wyrazy czy zdania, ale Słowem Boga jest osoba Jednorodzonego Syna Bożego. Przez Niego i w Nim się Bóg wypowiada o sobie i swoim zbawczym planie dla człowieka.
  • Przez to, że Bóg staje się Człowiekiem, przemawia do nas przez swego Syna, Jego słowami, czynami, przykładem, całą Jego osobą (Hbr 1,1-2).
  • W Jezusie Chrystusie Bóg objawia samego siebie, Bóg ukazuje siebie jako doskonałą Miłość Trzech Osób Boskich.
  • Jezus mówi: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,30),  a do apostoła Filipa: „Kto Mnie widzi, widzi i Ojca” (J 14,9), a także: „Ja jestem w Ojcu, a Ojciec jest we Mnie” (J14,10).
  • Jezus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem.
  • Bóg staje się Człowiekiem, gdy nadeszła „pełnia czasu” – Ga 4,4 (jest to moment najodpowiedniejszy wybrany przez Boga).
  • „Bóg się rodzi” w konkretnym czasie i konkretnym miejscu (w wymiarze historyczno- geograficznym czyli czasowo-przestrzennym).
  • Jezus rodzi się w Betlejem (mieście rodowym króla Dawida) niedaleko Jerozolimy w krainie zwanej Judeą, z Maryi (Dziewicy), której mężem był Józef a ojczymem Jezusa (Łk  2,1-20 oraz Mt 1, 18-25).
  • Było to w czasie spisu ludności, jaki zarządził rzymski cesarz August w 8 roku „przed Chrystusem” czyli przed naszą erą, dla całego Imperium  Rzymskiego.
  • Królem w Jerozolimie z ramienia cesarza był Herod Wielki (zmarł w 4 roku przed naszą erą).
  • Jezus narodził się między 8 i 6 roku przed naszą  erą (erą chrześcijańską zwaną „po Chrystusie”) ponad 2000 lat temu.
  • Ziemia Święta (Palestyna: Galilea, Samaria, Judea) była wtedy okupowana przez Rzymian. Jezioro Galilejskie, rzeka Jordan, Morze Martwe (w największej depresji świata, to najważniejsze punkty geograficzne Palestyny.
  • Herod Wielki chce zgładzić Jezusa, bojąc się o utratę tronu, dlatego Święta Rodzina ucieka do Egiptu, wracają po śmierci Heroda (4 rok przed Chrystusem) do rodzinnego miasta Nazaretu (Mt 2,1-23).
  • Jezus mieszka z Maryją i Józefem z Nazarecie (kraina Galilea), tam chodzi do szkoły przy synagodze, pielgrzymuje do Świątyni Jerozolimskiej i uczy się od Józefa zawodu cieśli. Nazywany jest potem Jezusem z Nazaretu lub Cieślą z Nazaretu.
  • Publiczną działalność rozpoczął w 15 roku panowania cesarza rzymskiego Tyberiusza, którego namiestnikiem z Jerozolimie był Piłat z Pontu (Poncjusz, Poncki).
  • Publiczna działalność trwa około 3 lata i kończy się śmiercią na krzyżu w Jerozolimie na górze Golgota (Czaszka) z wyroku Piłata, za czasów arcykapłanów żydowskich Annasza i Kajfasza.
  • Trzeciego dnia zmartwychwstał – powstał z martwych ten sam, ale już nie taki sam. W chwalebnym człowieczeństwie ze znakami męki ukazuje się Apostołom. Mogą Go dotykać jak przedtem i spożywać z Nim posiłek, ale widzą to, że On już do tego świata nie należy, że uwarunkowania materialne dla Niego nie istnieją. Są posłani przez Niego na cały świat z Ewangelią i ostatecznie są świadkami Jego Wstąpienia do nieba.

Ks. Marcin Taisner

Duch Święty

„Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi, który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę, który mówił przez proroków”.

  • Mam przyjąć sakrament bierzmowania – co to znaczy?
  • „Bierzmo” – (staropolskie słowo) to belka sufitowa, spajająca konstrukcję budynku, bierzmowanie czyli umocnienie.
  • Przez chrzest dokonało się nowe narodzenie, otrzymaliśmy nowe życie w Jezusie Chrystusie, staliśmy się dziećmi Bożymi, została nam dana i zadana świętość, rozpoczęło się budowanie nowego człowieka.
  • Sakrament bierzmowania to umocnienie tej duchowej struktury. Jezus przychodzi nas zbawić, obdarzyć dojrzałością chrześcijańską, daje nam swojego Ducha jako moc, prawdę i radość, abyśmy umieli być apostołami, świadkami wiary.
  • Łaską Sakramentu bierzmowania jest obdarowanie Duchem Świętym. Widzialnym znakiem tej łaski jest namaszczenie olejem zwanym „Krzyżmo Święte” i słowa biskupa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.
  • Duch Święty to Bóg – Trzecia Osoba Trójcy Przenajświętszej, która od Ojca i Syna pochodzi. W bierzmowaniu ogarnia całego człowieka i uzdalnia wszystkie jego władze duchowe (mądrość, rozum, radę, męstwo, umiejętność, pobożność i bojaźń Bożą), by żył na chwałę Bożą, by przyjął zbawienie ofiarowane mu w Jezusie Chrystusie.
  • Duch Święty, jako Trzecia Osoba Trójcy Przenajświętszej,  objawiony jest w Nowym Testamencie – Jezus obiecuje: Muszę odejść z tego świata, aby wam zesłać od Ojca Ducha Prawdy, Ducha Pocieszyciela – On was wszystkiego nauczy i doprowadzi was do całej prawdy.
  • W Starym Testamencie nie ma mowy o Duchu Świętym, są jedynie pewne przesłanki, jakby Bóg chciał zasugerować istnienie i rolę Ducha Świętego w stwarzaniu świata i historii zbawienia i przygotować człowieka na całą prawdę o Bogu w trzech Osobach objawioną dopiero w Jezusie Chrystusie.
  • Obietnica Jezusa spełnia się 50 dni po Jego Zmartwychwstaniu – Zesłanie Ducha Świętego na Apostołów. Uświadamiają sobie wtedy kim są i jaką mają misję do spełnienia. Już wiedzą, że mają głosić Chrystusa (Ewangelię) i dawać Chrystusa (w sakramentach świętych).
  • Duch Święty sprawił, że bojaźliwi uczniowie stają się odważnym Kościołem, który idzie z Ewangelią do świata nie bojąc się nawet prześladowania.
  • Duch Święty spełnia szczególną rolę – przygotowuje wielkie dzieła Boże. To, co po ludzku jest niemożliwe, On czyni możliwym, bo „dla Boga nie ma nic niemożliwego” – „za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”, Duch Święty sprawia, że chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Pana Jezusa (On umożliwia przeistoczenie), dzięki Niemu dokonuje się zbawcze spotkanie człowieka z Chrystusem w sakramentach świętych, On daje Kościołowi świętość, trwanie i moc przekonywania do Ewangelii przez 20 wieków i umożliwia wiarę aż po męczeńską śmierć.
  • Można Go porównać do tzw. „szarej eminencji” z naszych ludzkich układów i relacji – On jest aranżerem, przygotowuje, sprawia, umożliwia, stwarza odpowiednie warunki, porządkuje. On z chaosu czyni kosmos (wprowadza harmonię, ład), On, nie eksponując swojej Osoby, wszystko czyni, aby Jezus Chrystus był światu znany i rozpoznany jako Zbawiciel, by człowiek przyjmując zbawienie odziedziczył niebo.

ks. prob. Marcin Taisner

Wierzę w Kościół

  • Kim jestem? – Chrześcijaninem!
  • Co to znaczy? – Wierzę w Boga tak, jak mnie nauczył Jezus z Nazaretu!
  • A kim On jest, że warto Go słuchać i Jemu wierzyć? –
  • Obiecanym Mesjaszem (Chrystusem) i Synem Bożym, który stał się człowiekiem dla naszego zbawienia! Dlatego jest dla mnie niepodważalnym autorytetem.
  • Wszyscy, którzy tak wierzą, to chrześcijanie, uczniowie Chrystusa, ludzie należący do Chrystusa, bo otrzymali Jego życie wieczne na chrzcie św. (ja ciebie chrzczę – ja tobie daję Chrystusa; „Żyję ja, ale już nie ja, bo żyje we mnie Chrystus” Ga 2,20)
  • Wszyscy chrześcijanie tworzą Kościół – wspólnotę Chrystusową (Chrystus ich łączy w jedną rodzinę).
  • Wspólnota Kościoła gromadzi się na modlitwę i Eucharystię w świątyni, która z tego względu nazywana jest kościołem.
  • Polskie słowo „KOŚCIÓŁ” pochodzi z łaciny (castrum – gród, obóz), a przyszło do nas z języka czeskiego (kostel, kasztel, bo pierwsze kościoły były budowlami warownymi). Zastąpiło ono wcześniejszą słowiańską nazwę – „cerkiew”. Nazwa budynku świątyni stała się więc nazwą wspólnoty chrześcijańskiej, która w łacinie nazywana jest „Ekklesia” (zgromadzenie).
  • Kościół to Ciało Chrystusa (On jest Głową, my członkami tego Ciała) – „Czyż Chrystus jest podzielony?” 1Kor 1,13., „Wy jesteście Ciałem Chrystusa” 1Kor 12,27, przypowieść o winnym krzewie – J 15,1-10.
  • Kościół to organizm (żywe ciało), a nie organizacja.
  • Chrystus żyje i działa w Kościele, Kościół=Chrystus.
  • Kościół to rzeczywistość bosko-ludzka.
  • Kościół to tajemnica wiary ( jakby sakrament – w widzialnym znaku ludu Bożego obecny jest niewidzialny Chrystus).
  • Kościół jest święty świętością Jezusa Chrystusa, który uświęca grzesznych ludzi.
  • Kościół to chrześcijanie (lud Boży) łącznie z Chrystusem – „Gdzie dwaj albo trzej zgromadzeni są w Imię moje, tam Ja jestem pośród nich” Mt 18,20; „Jestem z wami przez wszystkie dni…” Mt 28,20.
  • Szaweł (późniejszy Paweł Apostoł) słyszy pod Damaszkiem: „Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz” Dz 9,1-19.
  • Widzialnym Ciałem Chrystusa po zmartwychwstaniu jest Kościół – ludzie ochrzczeni, w których On żyje i których jednoczy.
  • Jezus Chrystus w zgodzie z wolą Ojca zaplanował powstanie Kościoła: zbiera uczniów (Mk1,16-20 i Mt 9,9) i posyła ich przed sobą (Łk 10,1), wybiera Dwunastu Apostołów – Mt 10,1-4, wybiera spośród nich Piotra na swojego zastępcę („Ty jesteś Piotr czyli skała…” Mt 16,18-19; „Utwierdzaj twoich braci w wierze” Łk 22,31-32: „Paś owce moje” J 21,15-19).
  • Jesus rodzi Kościół przez swoją Śmierć i Zmartwychwstanie.
  • Jezus posyła Kościół z Ewangelią (Wielki nakaz misyjny – Mt 28,16-20) i daje Moc do wypełnienia misji przez Zesłanie Ducha Świętego – Dz 2,1-12.
  • Co to znaczy: „Wierzę w Kościół”?
  • Wierzę, że w tej grzesznej wspólnocie ludu Bożego jest rzeczywiście obecny Jezus Chrystus, Zbawiciel, Syn Boży, że ten Kościół ożywia On swoim uświęcającym działaniem przez słowa Ewangelii i sakramenty święte.

Ks. prob. Marcin Taisner

Sakrament

  • Wierząc w Chrystusa, wierzę w Kościół, bo w nim żyje i działa Chrystus, bo Kościół to Ciało Chrystusa.
  • Apostołowie otrzymali dwa zadania: głosić Chrystusa i dawać Chrystusa.
  • Dawanie Chrystusa człowiekowi i światu dokonuje się w Kościele przez sakramenty święte.
  • Sakrament jest to znak widzialny niewidzialnej łaski Bożej (zbawienia, jakie Kościół przekazuje bezpośrednio od Chrystusa). Jest to zbawcze spotkanie z Chrystusem.
  • Kościół jest jakby sakramentem, to znaczy, że jest znakiem Chrystusa Zbawiciela, który zmartwychwstał i który sam jest niewidzialną Łaską.
  • Kościół jest jak dom, który zostaje uzbrojony we wszelaką instalację (wodę, gaz, prąd, kanalizację, wentylację itp.), aby w nim można godnie mieszkać. Wystarczy tylko się podłączyć przez konkretny sakrament, aby spłynęła na nas łaska Boża. Chrystus daje możliwości, od nas zależy korzystanie.
  • Kościół posiada Chrystusa – „jestem z wami po wszystkie dni…”, a więc dzieli się tym posiadanym skarbem z poszczególnym człowiekiem. Przez 7 sakramentów św. daje Chrystusa i Jego zbawienie (łaskę).
  • Znakiem sakramentalnym (tym, co widać, słychać, czego można dotknąć) jest: osoba udzielająca sakramentu, osoba przyjmująca sakrament, słowa sakramentalne, gesty i przedmioty (np. woda, olej, wino, chleb).
  • Niewidzialna łaska sakramentalna, to Chrystus i Jego dzieło zbawcze, owoce Jego zbawczej śmierci i zmartwychwstania.
  • W każdym z siedmiu sakramentów otrzymujemy Chrystusa i udział w Zbawieniu dokonanym przez Niego, ale dokonuje się to w innej, specyficznej sytuacji życiowej, w innych okolicznościach i potrzebach duchowych.

-Chrzest św. – nowe narodzenie z Chrystusa, który jest Nowym Adamem.

-Bierzmowanie – umocnienie w wierze Duchem Świętym w czasie dorastania, dojrzewania, problemów młodego wieku, kiedy przestaje się być dzieckiem, a jeszcze nie jest się dorosłym. w czasie kryzysu osobowościowego w doświadczaniu młodości.

-Eucharystia – zaspokajanie głodu i pragnienia Boga, stały pokarm.

-Pokuta – reakcja na grzech przez dar Bożego Miłosierdzia.

-Namaszczenie chorych – łaska umocnienia w ciężkiej chorobie zagrażającej życiu.

-Kapłaństwo – szczególna łaska na szczególną posługę w Kościele.

-Małżeństwo – uzdolnienie przez łaskę do miłości wzajemnej, wierności i budowania Kościoła domowego.

Ks. prob. Marcin Taisner

Wieczne królestwo

„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki”

(J11,25-26)

Na tych słowach Jezusa Chrystusa chrześcijanin opiera swą wiarę w życie wieczne.

– Gdy zakończy się jeden jedyny bieg ziemskiego żywota, nie wrócimy już do kolejnego życia ziemskiego – „Postanowiono ludziom raz umrzeć” (Hbr 9,27). Nie ma reinkarnacji!

Reinkarnacja jest bezwzględnie sprzeczna z wiarą w zmartwychwstanie.

– Kościół odnosi zmartwychwstanie do „całego człowieka”(do duszy i ciała, bo człowiek jest jednością psycho-fizyczną). Zmartwychwstanie człowieka dokona się przy końcu świata, bo jego źródło tkwi w zmartwychwstaniu Chrystusa, w którym już jest początek ostatecznego końca.

– Chrześcijanin dzięki wierze jest świadomy rozdziału między życiem teraźniejszym (w czasie i przestrzeni) a przyszłym czyli nadprzyrodzonym i wiecznym.

– Wraz ze zmartwychwstaniem Jezusa rozpoczęła się dla człowieka pełniącego wolę Bożą rzeczywistość powolnego zmierzania do własnego zmartwychwstania.

– Zmartwychwstanie wyraża pełne zjednoczenie z Bogiem i życie, które już nigdy się nie skończy. Takiej przemiany życia może dokonać tylko Bóg. Nadzieja płynąca z wiary w zmartwychwstałego Chrystusa dostarcza jedynego i niepowtarzalnego argumentu za nowym życiem z Bogiem – jeżeli Chrystus zmartwychwstał, to i my zmartwychwstaniemy.

– Fundamentem i rdzeniem chrześcijańskiego czekania na zmartwychwstanie człowieka jest wiara, że Chrystus jest pierwszy, który powstał z martwych.

-Pełne mocy powtórne przyjście Syna Człowieczego rozpoczęło się już w Jego zmartwychwstaniu i zesłaniu Ducha Świętego. Odtąd Bóg jest obecny we wspólnocie Kościoła i jego sakramentach.

– Kościół wierzy, że śmierć osoby jest jednostkowym doświadczeniem Paruzji, czyli osobistym spotkaniem człowieka i jego świata z przychodzącym Bogiem.

– Śmierć nie jest unicestwieniem osoby ludzkiej, lecz spełnieniem jej historycznego życia przez uczestnictwo w ponadczasowej rzeczywistości.

– Paruzja jednostkowa czyli spotkanie z Chrystusem w momencie śmierci, pozostaje w relacji do Paruzji uniwersalnej dotyczącej całego wszechświata, która nastąpi na końcu czasów. W niej całe stworzenie osiągnie swoje zbawienie lub je odrzuci.

– Chrystus będzie sądził na podstawie miłości. O losie człowieka zadecyduje więc pełnienie dzieł miłości lub ich zaniechanie.

– Wiara w nastanie sądu ostatecznego jest wyrazem tęsknoty człowieka za nieodwołalnym i sprawiedliwym osądem każdego ludzkiego działania. Wiara w sprawiedliwy sąd Boga wpływa na decyzje i sądy ludzkie. – „Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie” (Łk 12,35), „bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie” (Łk 12,40).

– Bóg daje człowiekowi możliwość wyboru wieczności: życia z Bogiem albo bez Boga.

  • Niebo – życie wieczne z Bogiem jest darem i nagrodą za wierność Bogu.
  • Piekło – jest decyzją człowieka o wyborze życia bez Boga na całą wieczność.
  • Czyściec – jest przejściowym procesem doskonalenia się człowieka po śmierci.

– Życie wieczne jest przedłużeniem i uwieńczeniem tego, co wartościowe. Zmarli, poddani oczyszczeniu, także są członkami Kościoła. Możemy im pomóc między innymi modlitwami i odpustami. Odpustów udziela Kościół mocą władzy Chrystusa. Polega on na darowaniu przez Boga kar za grzechy, zgładzone już co do winy w sakramencie pokuty.

– Jezus zmartwychwstał, by wszystkich obdarzyć pełnią zbawienia, w jakiej już uczestniczy przez Wniebowzięcie Najświętsza Maryja Panna – „Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12,1).

– Dzięki zbawczej ofierze Jezusa Chrystusa – Baranka Paschalnego – zbawieni uczestniczą w Bożym życiu przez całą wieczność.

– Święci, to ci, którzy przebywają z Bogiem na zawsze. Cechą ich życia była wiara i wierność w wypełnianiu Bożego prawa. Potrafili widzieć „więcej” niż im współcześni. Sami odkrywali działanie Boga i innym w tym pomagali.

„Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków.”

(Ap 7,9).

opr. ks. prob. Marcin Taisner (z katechizmu „Drogi świadków Chrystusa”)